Afhankelijk van de mening van anderen na de scheiding

Tijdens mijn huwelijk besliste we samen over belangrijke dingen in ons leven. Of het nu ging over de kinderen, waar we naartoe zouden gaan op vakantie of financiële beslissingen, we deden het samen. Althans, dat heb ik altijd zo ervaren.

Na de scheiding merkte ik pas hoe afhankelijk ik was van de mening van anderen. Opeens moest ik alles zelf beslissen. Daarbij maakte ik me ontzettend druk om wat anderen van mij dachten. Natuurlijk is een beetje rekening houden met elkaar altijd goed, maar dit was wel heel extreem. Het ging mijn leven steeds meer beheersen.

Op een bepaald moment merkte ik zelfs dat ik mijn mening bijstelde, zodra ik merkte dat anderen er anders over dachten. Ik liet mijn leven bepalen door anderen.

Eigen mening vormen na de scheiding

De scheiding heeft mij nog onzekerder gemaakt dan ik al was. Ik wil graag iedereen tevreden stellen, maar dat is natuurlijk onmogelijk. Waarom ben ik zo afhankelijk van de mening van anderen? Ik heb altijd het idee dat andere mensen iets over mij vinden. Zeker nu ik gescheiden ben heb ik het idee dat iedereen daar iets over vindt.

Als ik erover nadenk snap ik wel dat het niet zo is, dat dit alleen in mijn hoofd zit. Iedereen is druk met zijn of haar eigen leven, waarom zou ik dan zo belangrijk zijn? Als mensen niet zoveel met mij bezig zijn als ik denk, dan zou ik ook niet zo bang moeten zijn om mijn mening te geven. Het is mijn leven en het zijn mijn kinderen, dan bepaal ik toch zeker zelf hoe en wat?

Mijn leven, mijn regels

Midden in de scheiding voelde ik me vaak zo onzeker. Ik kreeg duizenden vragen op me afgevuurd. Wat wilde ik met dit en wat vond ik daarvan. Geen idee! Ik wilde gewoon dat het voorbij was.
Ik had recht op een deel van het pensioen van mijn ex, hoe wilde we dat regelen? Mijn ex had hier een hele duidelijke mening over, weet ik nog. Ik ging daar meteen in mee.

Gelukkig werden we begeleid door een hele fijne mediator. Zij gaf meteen aan dat het zo niet de bedoeling was. Ik had gewoon recht op een deel van zijn pensioen, punt uit. Achteraf ben ik haar zo dankbaar hiervoor. Als het aan mij had gelegen zat ik tegen mijn pensioenleeftijd echt met een financieel probleem. Gelukkig is alles nu goed geregeld.

Door de emotionele rollercoaster van de scheiding ben ik steeds meer gaan beseffen dat ik mijn eigen regels zal moeten opstellen. Het is mijn leven en ik bepaal wat er wel en niet gaat gebeuren. Zo simpel zou ik het moeten zien. In de praktijk valt dat nog weleens tegen.

Stop met leven voor een ander

Na mijn scheiding ben ik begonnen met het lezen van allerlei zelfhulpboeken. Een mooie afleiding van mijn emoties rond de scheiding, maar soms ook erg confronterend. Ik leefde een groot deel van mijn leven voor anderen en niet voor mezelf. De balans was weg, want alleen als ik echt gelukkig ben kan ik anderen op een positieve manier beïnvloeden. Het werkt niet als ik me alleen gedraag zoals andere mensen dat zouden willen zien.

Vanaf nu ga ik het leven op mijn manier ervaren. Op zoek naar geluk. De lessen die ik onderweg leer maken me wijzer en geven levenservaring, waardoor ik kan groeien. Zelf bepalen wat ik met mijn leven wil doen geeft me vrijheid.

Wat doe ik met de mening van een ander?

Nog steeds krijg ik goedbedoelde adviezen toegeschoven. Vaak ook van andere gescheiden moeders. Ze delen ervaringen uit hun eigen leven, om te voorkomen dat ik dezelfde fouten maak als zij. Hier moet ik me overheen zetten, want het wil niet zeggen dat hun ervaring in mijn leven dezelfde uitkomst heeft.

Ik zal kritisch moeten zijn op het advies en de mening van anderen. Goedbedoelde adviezen zijn waardevol, maar sommige dingen zal ik zelf moeten ervaren, op mijn manier.

Het meeste moeite heb ik met mensen die overal kritiek op leveren. Ik heb zo’n vriend in mijn vriendenkring zitten. Op een bepaald moment werd ik er zo hopeloos van dat ik doorgevraagd heb. Het bleek dat hij eigenlijk diep respect heeft voor mij en hoe ik mijn leven na de scheiding weer heb opgebouwd. Hij wist alleen niet hoe hij dat onder woorden moest brengen. In plaats daarvan projecteerde hij zijn eigen onzekerheden op mij, zodat ik het beter kon doen. Het was dus helemaal geen persoonlijke kritiek, maar eerder een vorm van opbouwende kritiek.

Ik heb gemerkt dat mensen steeds meer doorkrijgen dat ik mijn leven leef zoals ik dat wil. Ik heb altijd bewondering gehad voor mensen die hun eigen weg kiezen. Mensen hebben daar respect voor. Het is fijn te merken dat ik ook steeds meer respect krijg voor mijn keuzes, of is dat gewoon mijn groeiende zelfvertrouwen? Want eigenlijk heb ik de goedkeuring van anderen helemaal niet nodig, zolang ik mij goed voel bij een gemaakte keus.

Ik hoorde nog een hele inspirerende podcast van Albert Sonnevelt en Tonny Loorbach, misschien haal jij hier ook waardevolle inzichten uit voor jouw leven: