Nog steeds boos op mijn ex, zo kom ik niet verder…

Hoe lang kan ik boos blijven op mijn ex? Ik ben al lang niet meer zo boos als in het begin, maar toch… Ik kan nog steeds bij vlagen zo ontzettend boos worden op die man. Vooral als het even tegenzit of ik loop weer tegen iets aan wat ik aan hem en zijn ondoordachte acties te danken heb.

Nu is boos zijn een hele energievretende bezigheid, iets wat ik liever niet doe. Maar hoe kom ik er vanaf? Soms staat mijn boosheid echt mijn eigen geluk in de weg. Of wordt ik boos, omdat het beter is dan verdrietig zijn of onmacht voelen?

Ik merk dat ik ontzettend boos wordt wanneer hij over mijn grenzen gaat. Wanneer hij voor mij denkt of voor mij wil bepalen wat ik ga doen. Daar gaan mijn haren echt recht van overeind staan. Alles in mij komt in verzet. Ergens is het logisch, maar ik wil het niet. Ik wil niet meer dat mijn ex zoveel invloed op mij heeft.

Boos zijn zit mijn geluk in de weg

Boos zijn kan nooit gezond zijn. Ik voel het aan alles in mijn lijf. Het put me uit en ik merk dat ook de kinderen het meekrijgen, hoe goed ik het ook probeer te verbergen. Het maakt me geen leuker mens en ik kan me voorstellen dat mensen me uit de weg gaan, als ik weer eens met een hoofd op onweer langs kom lopen…

Zonde natuurlijk, want dit staat leuke nieuwe contacten in de weg. Sterker nog, het staat mijn geluk in de weg. Zolang ik boos ben kan ik niet blij zijn, en dat is nu juist wat ik zo graag wil. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor de kinderen. Want die hebben niets aan een moeder die altijd maar boos is.

Waarom kan ik niet gewoon stoppen met boos zijn, waar komt al die boosheid vandaan?

Waarom ben ik zo boos op mijn ex?

Als ik ga bedenken waarom ik zo boos ben, kom ik in eindeloos veel details terecht. Ik kan wel duizenden dingen bedenken waarom ik boos moet zijn op mijn ex.
In grote lijnen komt het iedere keer weer op hetzelfde neer. Hij heeft ervoor gekozen om te scheiden, niet ik. Ik was best tevreden met ons leven. Natuurlijk konden er dingen beter, maar in grote lijnen hadden we het best goed.

En opeens was daar zijn besluit, als een donderslag bij heldere hemel. Ik had niet door dat het zo slecht ging tussen ons. Of in ieder geval, dat hij er zo in stond. Er was geen ruimte meer voor overleg, zijn besluit stond vast. Hij wilde scheiden, want volgens hem was er niets meer te redden.

Van de ene op de andere dag werd mijn leven compleet op zijn kop gezet. Ik had geen keus, mijn huwelijk was over en er was niets wat ik ertegen kon doen.

Is het de schuld van mijn ex dat ik boos ben?

Ik voel me verraden, dat is het. ‘Opeens’ was het over, maar volgens hem zat het al jaren niet goed. Waarom is hij daar dan niet eerder over begonnen, toen er nog wel wat te redden viel. Waarom gaf hij het geen kans en liet hij ons huwelijk doodbloeden. Zoveel jaar samen en dan geeft hij het zomaar op. Hij zet mij en de kinderen gewoon bij het grof vuil, op uitgekeken…

Natuurlijk is het niet helemaal zo zwart/wit, behalve als ik boos ben. Als ik eerlijk ga kijken naar ons huwelijk miste er de laatste jaren wel wat. Hij heeft weleens aangegeven dat hij zich aan bepaalde dingen ergerde, maar ik was vaak zo druk dat ik daar geen rekening mee kon en wilde houden.

We deden steeds meer ons eigen ding. Aan de ene kant wel lekker, het voelde alsof ik meer vrijheid had binnen onze relatie. Maar aan de andere kant deden we bijna niets meer met elkaar. We leefden steeds meer langs elkaar heen.

Als ik heel eerlijk tegen mezelf ben, kan ik het eigenlijk mijn ex niet kwalijk nemen dat hij er een punt achter gezet heeft. Als ik zie wat voor leven hij nu leidt, met zijn nieuwe vriendin, snap ik het wel. Al moeten onze kinderen daarvoor boeten, als ik daaraan denk kan ik weer boos worden.

Het is mijn keus om boos te zijn, of niet…

Als ik de situatie zo relativeer, op een rustig moment, zie ik ook wel in dat ons huwelijk op zijn einde was. Als ik nu zelf de keus zou moeten maken tussen terug in een relatie met mijn ex, of het leven wat ik nu heb, zou ik kiezen voor het laatste.

Natuurlijk is het een hele moeilijke tijd geweest, maar het heeft ons ook veel mooie dingen gebracht. De band met mijn kinderen is veel hechter geworden. Het is bijzonder om te zien hoe flexibel die kleine mensjes zijn. Hoe diepgaand ze over bepaalde dingen kunnen praten en welke slimme vragen ze kunnen stellen.

Als ik nu zelf de keus maak dat mijn huwelijk over is en helemaal achter die keuze ga staan, kan ik dan mijn boosheid loslaten? Want nu is het niet meer alleen de keus van mijn ex, maar mijn eigen keus. Daar kan ik toch niet boos meer om worden?
Ik zal definitief afscheid moeten nemen van mijn vroegere leven. Rouwen om wat ik kwijt ben geraakt. Maar daarna moet ik naar de toekomst kijken, want daar liggen nog heel veel mooie jaren op ons te wachten.