Na mijn scheiding kan ik eindelijk NEE zeggen!

Dat nee zeggen zo’n opluchting zou zijn had ik nooit verwacht. Ik dacht dat ik best assertief was. Mijn huwelijk voelde als gelijkwaardig en ook in mijn baan had ik geen moeite mezelf in het team staande te houden. Pas na mijn scheiding ben ik kritisch naar mijn leven gaan kijken. Wat bleek? Ik bracht al jaren veel tijd door met dingen doen die ik helemaal niet leuk vind en met mensen die ik niet mag.

Het gevolg was een constante stroom van ‘moeten’. Nu pas zie ik het. Al die jaren heb ik gedacht dat het erbij hoorde. Nooit heb ik er over nagedacht dat ik ook gewoon nee kon zeggen. Ik paste perfect in het hokje ‘pleaser’, altijd bang om iemand teleur te stellen.

Altijd was ik bezig met het anderen naar de zin te maken, inclusief mijn ex. Ik werkte mezelf in de meest onmogelijke bochten om alles voor elkaar te krijgen, alle ballen hoog te houden. Wat hield ik eraan over? Een scheiding!

Nee, ik ben gescheiden

De scheiding was een regelrechte wake up call. Als op eieren balanceerde ik door het leven, altijd maar bezig voor anderen. Wat had ik al die tijd voor mezelf gedaan?
Ik vloog van het ene naar het andere feestje. Een koffiedate hier, een (schoon)zussen dag daar. Toen vond ik nog dat dit soort sociale activiteiten erbij hoorde als je een ‘geslaagd leven’ had. Nu weet ik dat ik gewoon geen nee durfde te zeggen.

Sommige feestjes en afspraken zogen alle energie uit me weg. Ik had liever languit op de bank gelegen met een goed boek dan de zoveelste Tupperware party bij te wonen. Maar tijdens mijn huwelijk hoorde het erbij. Ik moest erheen om niet buiten de sociale kringen te vallen.

Na mijn scheiding ben ik erachter gekomen dat mensen je net zo makkelijk laten vallen, zelfs als je altijd op hun Tupperware avondjes bent verschenen. Hoewel ik het vroeger ook al druk had, moet ik nu alles zelf regelen. Als alleenstaande moeder komt er veel op mij af. Er is veel te regelen, maar ik red het prima. Zeker als ik regelmatig tijd voor mezelf neem. Mijn nieuwe motto is daarom ‘zorg eerst voor jezelf, dan pas voor de ander’. Dat bevalt me prima.

Grappig genoeg accepteren mensen het gewoon als ik af en toe nee zeg. Er wordt helemaal niet gek opgekeken als ik aangeef liever over te slaan, omdat ik geen tijd, zin of geld heb op dat moment.
Waarschijnlijk had ik dit vroeger ook kunnen doen, maar het voelt alsof ik nu een goede reden heb om voor mezelf te kiezen. “Nee, want ik ben gescheiden.”

Voor mezelf kiezen is niet egoïstisch

Nee zeggen is echt een bevrijding. Ik word er steeds beter in. In het begin voelde ik nog wel eens een steek van angst als ik een uitnodiging afsloeg. Zouden ze me de volgende keer nog wel vragen? Die angst bleek nergens voor nodig, want als ik duidelijk aangaf dat ik Tupperware genoeg had, was dat geen enkel probleem. Ze vroegen me niet meer voor deze avonden, maar wel voor andere dingen waar ik wel zin in had.

Tegenwoordig heb ik zelden nog een schuldgevoel als ik ergens nee tegen zeg. Ik heb mezelf beloofd geen tijd meer door te brengen met mensen die ik niet leuk vind. Ik heb zelfs een lijst gemaakt met dingen die ik graag doe en waar ik energie van krijg. Deze dingen doe ik zoveel mogelijk. Het maakt mij een blijer mens. En hoe vrolijker ik ben, hoe vrolijker de mensen om mij heen worden.

Het hoeft niet perfect, dus nee…

Ik heb altijd de perfecte moeder willen zijn. Op school leek het wel een wedstrijd wie de mooiste traktaties kon maken. Uiteraard alles zelf gemaakt of zelf gebakken. Ik ben helemaal geen keukenprinses, sterk nog, ik vind er niets aan. Toch zwoegde ik uren in de keuken voor elke verjaardag.

Daar ben ik vanaf gestapt. Die traktaties hoeven niet perfect, dus nee ik bak niks meer zelf. Ik neem mijn kids mee naar de supermarkt en ze mogen zelf uitkiezen wat ze willen trakteren. Kinderen blij en ik blij. Wat wil ik nog meer?

En zo zit het met meer dingen in het leven. Door zoveel mogelijk het moeten te schrappen blijft er veel meer tijd over om echt met mensen samen te zijn. Om echt verbinding te maken met de mensen die ik belangrijk vind.
Vroeger vond ik nee zeggen doodeng. Nu wens ik dat ik het jaren eerder had gedaan. Het bevrijdende gevoel is onbetaalbaar.