Op Facebook las ik dit weekend een artikel afkomstig uit de Vrouw (Telegraaf) met als kop “Echtscheidingsadvocaten zouden zich kapot moeten schamen”. Typisch een kop om mensen op te jutten en het lukt…. Ik voel mij opgejut. En aangesproken. Ik ben een echtscheidingsadvocaat. Ik moet mij dus kapot schamen. Waarvoor dan?
Ik moet mij schamen?
Het artikel van journaliste Hester Zitvast heb ik met aandacht doorgelezen. Ik moet mij schamen omdat ik ten koste van mijn cliënt doorprocedeer en de procedure moedwillig compliceer en vertraag om zodoende extra geld te kunnen declareren. Oh. Daarvoor… ? Maar dat doe ik niet! Misschien zijn ze er wel, elke beroepsgroep kent rotte appels. Ik ken ze niet, advocaten die dat doen.
Als je een artikel schrijft over ‘Echtscheidingsadvocaten’ dan zou een goed begin van het journalistieke onderzoek kunnen zijn, het bellen met de specialisatievereniging voor echtscheidingsadvocaten en mediators, de vFAS voor wat hoor en wederhoor of in ieder geval om wat kritische vragen te stellen. Of misschien vindt mevrouw Zitvast dat dit niet nodig is omdat ze voor haar stukje schrijft ‘Hester Zitvast vindt….’ en dan is het meer een column en hoeft het allemaal zo nauw niet te worden genomen.
Beroepsethiek
Als ze contact had opgenomen met de vFAS dan had ze ontdekt (zoals het een journalist betaamt) dat advocaten aangesloten bij deze specialisatievereniging als deel van hun beroepsethiek de plicht hebben om:
- aandacht te besteden aan de belangen van de kinderen
- de partijen te proberen te overtuigen om een mediation op te starten in plaats van een zaak op tegenspraak (scheiden doe je samen)
- als dat niet lukt te trachten de zaak in overleg tot een overeenstemming te brengen
- te de-escaleren en een vechtscheiding te voorkomen
Dit allemaal met het oog op de voortdurende relatie van de partijen na hun scheiding als ze samen ouders zijn.
Scheiding aan de keukentafel regelen
De observatie van mevrouw Zitvast is erg oppervlakkig en kennelijk gekleurd door haar eigen scheiding in goed overleg, aan de keukentafel onder het genot van een glaasje wijn.
Zij neemt het voorbeeld van een stel dat elkaar de tent uit procedeert. Zij vergeet daarbij dat er maar één partner nodig is om een zaak op een vechtscheiding te laten uitlopen, hoe welwillend de andere partner en beide advocaten ook zijn en hoeveel pogingen er ook worden gedaan om tot overleg te komen. Als één van beide partijen niet wil dan zal de rechter moeten beslissen en een juridische procedure is helaas een langdurige en kostbare zaak. Niet iedereen kan de scheiding aan de keukentafel regelen.
Shaming en blaming is erg gemakkelijk. Een scheidingsprocedure is dat helaas in veel gevallen niet.
Sarah Köller
op 21 Sep 2016